dfc λαμβάνει ως όρισματα έναν πραγματικό αριθμό ή έναν ρητό αριθμό ή έναν αριθμό κινητής υποδιαστολής
a και έναν ακέραιο
n
(ή ένα πραγματικό
epsilon).
dfc επιστρέφει την λίστα του συνεχούς κλάσματος που παριστάνει τον
a τάξης
n (ή με ακρίβεια
epsilon δηλαδή
η αναπαράσταση συνεχούς κλάσματος που προσεγγίζει
a ή το
evalf(a) με ακρίβεια
epsilon. Από προεπιλογή
epsilon είναι η τιμή του
epsilon
και ορίζεται στις Ρυθμίσεις
Cas ή στην μπάρα ρυθμίσεων).
convert με την επιλογή
confrac έχει παρόμοια λειτουργία: στην περίπτωση αυτή η
τιμή του
epsilon είναι το
epsilon
και ορίζεται στις Ρυθμίσεις
Cas ή στην μπάρα ρυθμίσεων (βλ.
1.21.23)
και η απάντηση μπορεί να αποθηκευθεί σε ένα προαιρετικό τρίτο όρισμα
Σχόλια
Αν dfc(a)=[a0,a1,a2,[b0,b1]] αυτό σημαίνει :
a=a0+ |
|
Αν dfc(a)=[a0,a1,a2,r] αυτό σημαίνει :
a=a0+ |
|
Είσοδος :
Έξοδος :
Είσοδος :
ή :
Έξοδος :
Είσοδος :
Έξοδος (αν στο cas έχουμε ρύθμιση epsilon=1e-9) :
και
[1,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2,2] αποθηκεύεται στο
dev.
Είσοδος :
Έξοδος :
Εισόδος για την επαλήθευση:
1+1/(2+1/(3+1/(4+1/(5+7/43))))
Έξοδος :
9976/6961
Είσοδος :
Έξοδος (αν στο cas έχουμε ρύθμιση epsilon=1e-9) :
και
[1,2,3,4,5,6,7] αποθηκεύεται στο
l
Είσοδος :
Έξοδος :
Είσοδος :
Έξοδος (αν οι αριθμοί κινητής υποδιαστολής είναι αριθμοί κινητής υποδιαστολής υλικού, π.χ. για Digits=12) :
Είσοδος :
ή :
ή (αν στο cas έχουμε ρύθμιση epsilon=1e-9) :
Έξοδος :